BlackBerry:บริโภคแบบโลกที่สาม!

คำว่า "In trend" (อิน-เทร็น)และ "Design"(ดี-ซาย) ปัจจุบันถูกใช้อย่างพร่ำเพรื่อ จนเป็นคำที่ได้ยินกันเกร่อ
สื่อใช้สองคำนีัในการกระตุ้นผู้บริโภคหลายกลุ่มชนแต่กลุ่มคนที่จับจ่ายใช้สอยและสนใจคำสองคำนี้แท้จริงมีอยู่กลุ่มเดียว

นั่นคือ "กลุ่มคนที่กลัวตกยุค" ซึ่งไม่ได้มีแค่ในเมืองใหญ่หากแต่กระจายตัวอยู่ทั่วโลกและหากคุณเป็นคนที่กลัวตกเทรนด์ ก็เตรียมกระเป๋าบานได้เลยเพราะเทรนด์นั้นเปลี่ยนตลอดเวลาขณะที่คำว่าดีไซน์คงอยู่ไปตลอด

หนึ่งในเทรนด์ที่มาแรงแซงโค้งแม้หลายคนหาทราบไม่ว่าผลิตภัณฑ์นั้นได้ออกสู่สายตาโลกตั้งแต่ปี 2002 คือ Blackberry หรือที่ชาวบ้านเรียกสั้นๆว่า BB

ปัจจุบันราคาเจ้า BB รุ่นถูกที่สุดอยู่ที่ 15,000 โดยประมาณ ซึ่งสูงกว่าเงินเดือนขั้นต่ำวุฒิปริญญาตรี
น่าแปลกที่ประชากรของโลกที่สามอย่างเราๆยินดีผ่อนเจ้า BB นี้เดือนละแพงๆ โดยเราซื้อเจ้าของที่คิดว่าสำคัญในราคาพอๆกันหรือสูงกว่าฝั่งยุโรปหรืออเมริกาเสียอีก

เจ้า BB นั้นติดโผ 1 ใน 100 แบรนด์ท็อปของเกาะอังกฤษในปี 2004-2005 โดยการนำเข้าของระบบ 3 mobile ซึ่งเป็นบริษัทแม่ของ Hutchที่เคยมาโฉบกรายในบ้านเรา สนนราคาอยู่ที่ 200 ปอนด์ หรือ 1 ใน 5 ของเงินเดือนขั้นต่ำวุฒิปริญญาตรี (1,000 ปอนด์)นั่นแปลว่าลอนดอนเนอร์ทั่วไป ใครๆก็ซื้อ BB ได้ ไม่ต้องผ่อน ไม่ต้องรำคาญใจ!
ซื้อแล้วก็ไม่ต้องอวด ไม่ต้องเห่อ ไม่ต้องตั้งสมาคม BB เพื่อจะบอกว่า เออ!กูรวย

ในฐานะคนวิเคราะห์แบรนด์ เห็นว่าสิ่งที่บริษัทใหญ่ๆง้างกระเป๋าคนไทยเราได้สบายนั่นคือการเอาภาพลักษณ์มาใส่ในสมองของเราๆท่านๆ ผ่านการโฆษณาและยัดความเชื่อว่าอะไรบ้างที่เก่า อะไรบ้างที่ใหม่
อะไรน่าซื้อ อะไรไม่น่าซื้อ ความน่าซื้อนั้นหากอยู่ที่ประโยชน์ใช้สอยและราคาที่ไม่เกิน 1 ใน 5 ของเงินเดือน(หรือค่าขนม)ก็ซื้อไปเถิด อย่างไรโทรศัพท์อ้วนๆเครื่องนี้ก็มีประโยชน์มหาศาล เล่นอินเตอร์เน็ต ออนไลน์ พบเพื่อน ถ่ายภาพ อะไรก็ว่ากันไป

ตราบใดที่เงินแค่ 15,000 เป็นแค่เศษเงิน และเงินเดือน/ค่าขนมของท่านเกิน 75,000 บาท ต่อเดือนก็เชิญตามสบาย

แต่การผ่อนแล้วผ่อนอีก ผ่อนแล้วต้องกระเบียดกระเสียนของท่านทำให้ดิฉันกระเหี้ยนกระหือถามกลับว่า
ทำไมไม่ใช้อย่างอื่นแทน? และหากท่านทราบว่า BB ในประเทศที่เจริญแล้วมีค่าแค่ 1 ใน 5 ของเงินเดือนเด็กปริญญาตรีบ้านๆคนนึง ท่านคงเลิกเห่อกระมัง?

กรณีเปรียบเทียบ: เงินขั้นต่ำปริญญาตรีบ้านเรา 10,000 บาท ดังนั้น 1 ใน 5 = 2,000 บาท
เงิน 2,000 บาทสามารถซื้อโทรศัพท์มือถือธรรมดาๆได้ 1 เครื่องใช้งานได้จริง ก็ไม่เป็นภาระอะไร

ฟังก์ชั่นของเจ้าโทรศัพท์อ้วนอาจมีมากมาย อาจช่วยคลายเหงาได้ยามรถติดแต่มีอย่างอื่นที่ราคาถูกกว่านี้ไหมที่จะช่วยได้? อาจเป็น MP3 เครื่องเล็กๆราคาไม่ถึงพัน หรือหนังสือเล่มโปรด หรือแม้กระทั่งการนั่งบวกเลขบนตั๋วรถเมล์แก้เซ็ง การวาดรูปเล่นหรือมองคนที่ผ่านไปมาตามท้องถนน

คนที่ซื้อ และชอบ และติดโทรศัพท์อ้วนอาจหาเหตุผลโต้แย้งแทนนักออกแบบได้เป็นร้อยพันและแน่นอนหนึ่งในเหตุผลที่นักบริโภคนิยมใช้คือคำว่า "ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน"

ซึ่งตามหลักเศรษฐศาสตร์และหลักสังคมศาสตร์นั้นไม่จริงแม้เสี้ยวเดียว เพราะสิ่งที่ท่านบริโภคย่อมมีผลต่อคนหมู่มากแน่นอน

เช่น 1. โรงงานผลิตชิ้นส่วน Blackberry ในเมืองจีนและที่อื่นๆต้องเพิ่มกำลังผลิตทำให้โลกร้อนขึ้นอีกนิด
2. แน่นอนว่าประเทศไทยขาดดุลมากขึ้น ถ้าไม่ซื้อเจ้ามือถืออ้วนเราอาจจะใช้เครื่องปัจจุบัน
หรืองัดเครื่องเก่ากว่านี้มาใช้
3. โรคสมาธิสั้น! ลำพังติดคอมพิวเตอร์ ติดเกม ติดอินเตอร์เน็ตนั้นสร้างโรคสมาธิสั้นมากพออยู่แล้ว
การมีโลกอีกหนึ่งใบไว้ให้กดอาจทำให้โรคนี้อาการทรุดลงอีก ถ้ามนุษย์ 1 คนเสียสมาธิและประสิทธิภาพใน การดำเนินชีวิต คิดหรือว่าจะไม่กระทบสิ่งใดเลยในองค์รวม

แล้วทำไม Designer ใจร้ายถึงได้ออกเทคโนโลยีใหม่ขึ้นเรื่อยๆมาล่อน้ำลายเรา?
เพราะเขารู้แน่นอนว่าเราจะซื้อ กล่าวคือ รู้สันดานการบริโภคแบบโลกที่สาม!

การบริโภคแบบโลกที่สามไม่มีอะไรต้องอธิบายยาว คือการคิดในระยะสั้น ซื้อเกินกำลัง การหาข้ออ้างให้ได้ซื้อ
และลืมไปว่าคนอีกค่อนประเทศลำบากกว่าเรา หรืออาจชื่นชอบที่คนอีกค่อนประเทศให้ตายก็ไม่มีปัญญาซื้อใช้

ผู้บริโภคแบบโลกที่สามเสพย์ติดความเป็นอภิสิทธิ์ชนและความโก้หรู บ้าวัตถุขณะที่ไม่เข้าใจศาสตร์แห่งการออกแบบวัตถุ

กวีอังกฤษนาม William Blake เคยกล่าวไว้ว่า "เรามักคลั่งไคล้สิ่งที่เราไม่เข้าใจ"
ซึ่งดิฉันเห็นด้วยและคิดว่าประเทศชาติคงเจริญกว่านี้หากผู้คนเข้าใจศาสตร์และศิลป์ของสินค้า ก่อนที่จะบ้าซื้อจนต่างชาติรู้กันทั่วว่าเอาอะไรมาวางเมืองไทย จะแพงแค่ไหนก็ขายดี ก่อนที่จะนำเงินเท่าเงินเดือนไปแลกกับชิ้นส่วนไทเทเนียมที่สักวันจะกลายเป็นเศษเหล็ก!